Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem!  W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie!  Nie opuszczajcie się w gorliwości! Bądźcie płomiennego ducha! Pełnijcie służbę Panu! Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali! Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności!

Błogosławcie tych, którzy was prześladują! Błogosławcie, a nie złorzeczcie! Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach! Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne! Nie uważajcie sami siebie za mądrych!

12 rozdział Listu do Rzymian mówi o obowiązkach chrześcijan wobec Boga i bliźnich. Św. Paweł zachęca do:

– ofiarowania ciała jako żywej ofiary Bogu,

– przemiany umysłu przez poznanie woli Bożej,

– używania darów duchowych dla dobra wspólnoty,

– miłości bez obłudy

– i do pokonywania zła dobrem.

Podaje trzy postawy, które powinny charakteryzować życie chrześcijanina: radości z nadziei, cierpliwość w ucisku, wytrwałość w modlitwie. 

Nadzieja oznacza pewność zbawienia i chwały w Chrystusie. Ucisk to wszelkie trudności i prześladowania, które spotykają wierzących na tym świecie. Modlitwa to sposób utrzymywania łączności z Bogiem. 

Następnie św. Paweł wzywa do konkretnych form miłości: 

-do zaradzania potrzebom świętych (święci to inni chrześcijanie, a zaradzanie potrzebom oznacza dzielenie się tym, co się ma z tymi, którzy są ubodzy lub potrzebujący)

– do przestrzegania gościnności – otwierania swojego domu i serc dla obcych, dla podróżnych…

Werset 14 mówi o stosunku do nieprzyjaciół, czyli tych, którzy prześladują i znieważają chrześcijan. Paweł nakazuje błogosławić ich, a nie złorzeczyć im. Błogosławić to znaczy życzyć im dobra i modlić się za nich. 

Werset 15 mówi o uczestnictwie w radościach i smutkach innych ludzi. Czyli weselić się z tymi, którzy się weselą, to znaczy cieszyć się z ich sukcesów, osiągnięć itp. Oraz płakać z tymi, którzy płaczą, czyli współczuć w ich cierpieniu czy np.  żałobie.

Werset 16 mówi o postawie pokory i zgody we wzajemnych uczuciach – czyli upomina by nie gonić za wielkością, nie dążyć do bycia lepszym lub ważniejszym od innych. Nie uważać samych siebie za mądrych, nie być zarozumiałym, pysznym… Zamiast tego św. Paweł wzywa do tego, co pokorne, czyli do szacunku i służby dla innych…

Podsumowując:

Św. Paweł uczy nas, jak żyć jako chrześcijanie w świecie pełnym konfliktów i niesprawiedliwości. Mówi nam, że powinniśmy być radośni z nadziei na wieczne życie z Bogiem, cierpliwi w trudnościach i wytrwali w modlitwie. Mówi nam też, że powinniśmy być miłosierni dla potrzebujących i gościnni dla obcych. Mówi nam również, że powinniśmy błogosławić naszych nieprzyjaciół i nie szkodzić im. Mówi nam także, byśmy byli pokorni i zgodni ze sobą nawzajem.

Ks. Andrzej